وَ لْيَعْفُواْ وَ لْيَصْفَحُواْ
                            أَ لَا تُـحِـبُّونَ أَن يَغْفِرَ اللهُ لَكُم؟
                                                        وَ اللهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ

     بیا تا قدرِیـکدیـگربـدانیم                               
                               که  تا ناگه ز یـکـدیـگر نمانیم
     چو مؤمن آینۀ مؤمن یقین شد
                                    چرا با آینه ما روگرانیم؟
     کریمان جان فِدای دوست کردند  
                               سگی بگذار ، ما هم مردمانیم
     فُسونِ قُل أَعوذ و قُل هو الله
                             چرا در عشقِ همدیگر نخوانیم؟
     غَرَض ها تیره دارد دوستی را
                            غرض ها را چرا از دل نرانیم؟
     گهی خوشدل شوی از من که میرم
                            چرا مُرده پَرَست و خصمِ جانیم؟
     چو بعد از مرگ خواهی آشتی کرد
                              همه عُمر از غمت در امتحانیم
     کنون پندار مردم ، آشتی کن
                             که در تسلیم ، ما چون مردگانیم
     چو بر گورم بخواهی بوسه دادن
                             رُخَم را بوسه ده کاکنون همانیم

« خَمُش » کن مُرده وار ای دل اَزیرا
به هستی مُتَّهَم ما زین زبانیم
جناب مولوی بلخی قونوی
رَحِمَهُ الله